دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .
لینک پرداخت و دانلود *پایین مطلب*
فرمت فایل:Word (قابل ویرایش و آماده پرینت)
تعداد صفحه:20
- حضرت امام موسی بن جعفر ( ع )
- صفات ظاهری و باطنی و اخلاق آن حضرت
- امام ( ع ) در سنگر تعلیم حقایق و مبارزه
- زنان و فرزندان حضرت موسی بن جعفر ( ع )
- صفات و سجایای حضرت موسی بن جعفر ( ع )
حضرت امام موسی بن جعفر ( ع )
نام امام هفتم ما ، موسی و لقب آن حضرت کاظم ( ع ) کنیه آن امام " ابوالحسن "
و " ابوابراهیم " است . شیعیان و دوستداران لقب " باب الحوائج " به آن حضرت
داده اند . تولد امام موسی کاظم ( ع ) روز یکشنبه هفتم ماه صفر سال 128هجری در
" ابواء " اتفاق افتاد . دوران امامت امام هفتم حضرت موسی بن جعفر ( ع )
مقارن بود با سالهای آخر خلافت منصور عباسی و در دوره خلافت هادی و سیزده سال
از دوران خلافت هارون که سخت ترین دوران عمر آن حضرت به شمار است .
امام موسی کاظم ( ع ) از حدود 21سالگی بر اثر وصیت پدر بزرگوار و امر
خداوند متعال به مقام بلند امامت رسید ، و زمان امامت آن حضرت سی و پنج سال
و اندکی بود و مدت امامت آن حضرت از همه ائمه بیشتر بوده است ، البته غیر
از حضرت ولی عصر (عج ).
صفات ظاهری و باطنی و اخلاق آن حضرت
حضرت کاظم ( ع ) دارای قامتی معتدل بود . صورتش نورانی و گندمگون و رنگ
مویش سیاه و انبوه بود .
بدن شریفش از زیادی عبادت ضعیف شد ، ولی همچنان روحی قوی و قلبی
تابناک داشت . امام کاظم به تصدیق همه مورخان ، به زهد و عبادت بسیار معروف
بوده است . موسی بن جعفر از عبادت و سختکوشی به " عبد صالح " معروف و در
سخاوت و بخشندگی مانند نیاکان بزرگوار خود بود . بدره های ( کیسه های ) سیصد
دیناری و چهارصد دیناری و دو هزار دیناری می آورد و بر ناتوانان و نیازمندان
تقسیم می کرد . از حضرت موسی کاظم روایت شده است که فرمود : " پدرم ( امام
صادق (ع ) ) پیوسته مرا به سخاوت داشتن و کرم کردن سفارش می کرد " .
امام ( ع ) با آن کرم و بزرگواری و بخشندگی خود لباس خشن بر تن می کرد ،
چنانکه نقل کرده اند : " امام بسیار خشن پوش و روستایی لباس بود " و این خود
نشان دیگری است از بلندی روح و صفای باطن و بی اعتنایی آن امام به زرق و برقهای
گول زننده دنیا .
امام موسی کاظم ( ع ) نسبت به زن و فرزندان و زیردستان بسیار با عاطفه و
مهربان بود . همیشه در اندیشه فقرا و بیچارگان بود ، و پنهان و آشکار به آنها
کمک می کرد . برخی از فقرای مدینه او را شناخته بودند اما بعضی - پس از تبعید
حضرت از مدینه به بغداد - به کرم و بزرگواریش پی بردند و آن وجود عزیز را
شناختند .
امام کاظم ( ع ) به تلاوت قرآن مجید انس زیادی داشت . قرآن را با
صدایی حزین و خوش تلاوت می کرد . آن چنان که مردم در اطراف خانه آن حضرت گرد
می آمدند و از روی شوق و رقت گریه می کردند . بدخواهانی بودند که آن حضرت و
اجداد گرامیش را - روی در روی - بد می گفتند و سخنانی دور از ادب به زبان
می راندند ، ولی آن حضرت با بردباری و شکیبایی با آنها روبرو می شد ، و حتی
گاهی با احسان آنها را به صلاح می آورد ، و تنبیه می فرمود . تاریخ ، برخی از این
صحنه ها را در خود نگهداشته است . لقب " کاظم " از همین جا پیدا شد . کاظم
یعنی : نگهدارنده و فروخورنده خشم . این رفتار در برابر کسی یا کسانی بوده که
از راه جهالت و نادانی یا به تحریک دشمنان به این کارهای زشت و دور از ادب
دست می زدند . رفتار حکیمانه و صبورانه آن حضرت ( ع ) کم کم ، بر آنان حقانیت
خاندان عصمت و اهل بیت ( ع ) را روشن می ساخت ، اما آنجا که پای گفتن کلمه
حق - در برابر سلطان و خلیفه ستمگری - پیش می آمد ، امام کاظم ( ع ) می فرمود :
" قل الحق و لو کان فیه هلاکک " یعنی : حق را بگو اگرچه آن حقگویی موجب هلاک
تو باشد . ارزش والای حق به اندازه ای است که باید افراد در مقابل حفظ آن
نابود شوند . در فروتنی - مانند صفات شایسته دیگر خود - نمونه بود .
