دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .
لینک پرداخت و دانلود *پایین مطلب*
فرمت فایل:Word (قابل ویرایش و آماده پرینت)
تعداد صفحه: 12
نگاهی به جریان سلفی گری
* به چه گروه هایی سلفی گفته می شود؟
کلمه سلفی یک کلمه مثبتی است و در اندیشه اسلامی جایگاه بسیار مثبتی دارد. یعنی اقتدا کردن به سلف صالح. مسأله اقتدا به سلف صالح در همه متون تکرار شده، هم در متون شیعی و هم در متون سنی. این اصطلاح را قاعدتا باید جز اصطلاح های مثبت به حساب آورد. همه علما و اندیشمندان روی توجه به سلف صالح تأکید کرده اند منتها در ادبیات جدید سیاسی سلفی ها به گروه هایی اطلاق می شود که به متون اسلامی و احکام اسلامی با یک دید قشری و متحجرانه نگاه می کنند و برای هر حکمی یا حکم هر پدیده ای بر می گردند به گذشته که آیا در گذشته چنین حکمی بود به خصوص در سنت رسول الله(ص) و اگر نبوده آن را به عنوان یک بدعت به حساب می آورند و این باعث می شود که بین نگرش این افراد یا اینگونه جریانها، تحولات جدید در سطح جهان یک نوع تعارض شدید به وجود بیاید. در حال حاضر اصطلاح سلفی ها به یک چنین گروه هایی اطلاق می شود که بیشتر تحت تأثیر "ابن تیمیه" و جنبش وهابیت و جریان هایی که در عراق هستند. هر نوع تجدد یا اندیشه مستقل را نفی می کنند و آنها را به نقطه ای می رساند که بسیاری از مذاهب اسلامی و حتی جوامع اسلامی را تکفیر می کنند و به نوعی تضاد بین خودشان و حتی جوامع اسلامی و دیگر مذاهب اسلامی می رساند.
* بین بنیادگرایی و سلفی گری چه رابطه ای وجود دارد؟
این دو را نباید مخلوط کرد، کلمه بنیادگرایی ترجمه (fundamentalism) در دوره ای از تاریخ اروپا مطرح شده و بار بسیار منفی دارد در حالی که اصول گرایی و بنیادگرایی پایبندی به اصول و پشت نکردن به اصول و ثوابت است.
سلفی گری یک واژه مثبت است یعنی اندیشمندان اسلامی، جوامع اسلامی می توانند در عین حال که به اصول و ثوابت پای بند هستند، نوآوری را هم مورد توجه داشته باشند و مرتب در حال تحول مثبت قرار داشته باشد.
سلفی گری غیر از اصولگرایی است. اصولگرایی زمینه های مختلف دارد و الزاما نمی شود اینها را به یک معنا دانست و با یک دید به این دو نگاه کرد.
اصولگرایی را با بنیادگرایی یکی فرض می کنید؟ اصولگرایی و بنیادگرایی یکی است شاید اختلاف در انتخاب کلمه باشند، بنیادگرایی و اصولگرایی به یک معناست و جنبه مثبت هم دارد. غیر از مفهوم فاندامنتالیسم در جوامع غربی است.
بنیاد گرایی به معنای این که پا روی اصول نگذاریم و از اصول تخطی نکنیم یک چیز مثبت هست و نمی شود آن را در یک گروه خاص محدود کرد. اینها مشکلاتی است که در حوزه ترجمه اصطلاحات پیش آمده و متأسفانه ما در ادبیات سیاسی خود در زبان فارسی دقت زیادی در استفاده از مصطلحات و مفردات نداریم و خیلی وقت ها یک اصطلاح به جای یک اصطلاح دیگر استفاده می شود و به عکس مرادف فرض می شود، این اصطلاحات می تواند مثبت باشد با توجه اخذ لغت و اینکه برای چه منظور وضع شده و می تواند منفی باشد با توجه به سوءاستفاده ای که برخی گروههای دینی و سیاسی از آن به عمل می آورند.
* عناصر مشترک گروه های سلفی چیست؟
آنچه که ما اکنون به آنان گروه های سلفی می گوییم، در افغانستان، پاکستان، عراق و در برخی از کشورها عربی مثل مصر و عربستان فعالیت دارند، در واقع اینها ادامه اندیشه های ابن تیمیه و وهابیون هستند اما بعضی ها در شکل گیری ریشه های سلفی گری به این شکل، بر می گردند به نوشته های قطب در دهه 1960 میلادی و معتقدند اساس سلفی گری نوشته های سید قطب است.
قبل از "سید قطب" فعالیت های مرحوم "سید جمال الدین اسد آبادی" یا شاگردش "شیخ محمد عبده" در مصر جنبه سلفی به این شکل نداشت بلکه بیشتر جنبه مبارزه با استعمار، بیداری جهان اسلام و احیاگری و تجدد بود اما از عبده به بعد ما شاهد اندیشه هایی هستیم که از مصر هم آغاز می شود و به تکفیر جامعه مصر می انجامد و همچنین به ترور "انور سادات" رییس جمهوری مصر در دهه 1970 می انجامد.
از رفتارهای گروههای سلفی می توانیم فصل های مشترک را در بیاوریم: اولا سلفی ها برای حکم هر چیزی به گذشته مراجعه می کنند به خصوص به صدر اسلام اگر این حکم وجود داشته باشد می پذیرند و اگر موجود نباشد، قایل به اجتهاد و دخالت دادن عقل نیستند مثلا چندی پیش در عربستان سعودی کسی سوال کرده بود که آیا بردن گل برای بیماری که در بیمارستان بستری میباشد وجه شرعی دارد یا نه؟ پاسخی که آن عالم سلفی داده این است که ما هر چه جست جو کردیم در احادیث و سنت رسول الله چنین چیزی را نیافتیم بنابراین بردن گل برای بیمار در بیمارستان بدعت و حرام محسوب می شود. این یک نوع تحجر را پدید آورد و کنار گذاشتن تعلق که قرآن مجید آن هم روی تعقل تاکید دارد و در نتیجه نفی هر نوع نوآوری و هر نوع تجدد این فصل مشترک مهم اینهاست.
از نظر عقیدتی و روش فعالیت اما عملا وقتی اینها در تضاد با جامعه قرار می گیرند جامعه را تکفیر می کنند و حتی در مورد عملیات جهادی قبل از اینکه به دشمنان واقعی اسلام برسند و با آنها به مبارزه بپردازند با افراد معمولی در جامعه برخورد می کنند و این افراد معمولی هستند که قربانیان این نوع جهاد قرار می گیرند.
نمونه این را مادر الجزایر دیدیم که کشتارهای وحشیانه و گسترده ای از مردم صورت گرفت همچنین در عراق این را می بینیم و در جاهای دیگر هم مشاهده شده که سلفی ها مردم را به عنوان مانع بین خودشان و حکومتی که هدف هست و بایستی از نظر آنها با آن مبارزه بشود و معتقد هستند شرعا می توانند این مانع را از میان بردارند و لذا به کشتار مردم می پردازند و همین باعث می شود که مورد تنفر جامعه قرار بگیرند و نتوانند در مردم جایی پیدا بکنند و حالت مردمی به خودشان بگیرند.
این فقط قسمتی از متن مقاله است . جهت دریافت کل متن مقاله ، لطفا آن را خریداری نمایید
