کسانی که تاریخ ادبیات فارسی را مطالعه نموده اند می دانند که ادبیات ما به دو بخش اصلی قبل از اسلام و بعد از اسلام تقسیم می شود.
از دوره قبل از اسلام جز تعدادی کتاب دینی به زبان و رسم الخط اوستایی و زبان و رسم الخط پهلوی از قبیل اوستا کتاب دینی زرتشیان و تفسیرهای آن و مقداری سنگ نبشته به خط میخی و بعضی کتب داستانی و نمونه هایی از اشعار هجائی چیزی نمانده است ؛ به همین دلیل وقتی سخن از ادبیات فارسی می رود ، بیشتر منظور ادبیات چهارده قرن بعد از اسلام است که از قرن دوم و سوم هجری آثاری از ایرانیان به زبان عربی و از اوایل قرن چهارهم به زبان فارسی کنونی به جا مانده است .
در واقع از اواخر قرن سوم هجری کم کم به شاعران پارسی گوی بر می خوریم که معروف ترین آنها ابوحفص سعدی ، حنظله بادغیسی ، فیروز مشرقی ، ابوسلیک گرگانی و محمد بن وصیف سیستانی هستند.
ادبیات