مقاله موسیقی در عصر ساسانیان

اختصاصی از فی دوو مقاله موسیقی در عصر ساسانیان دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .

این فایل در قالب ورد و قابل ویرایش در 17 صفحه می باشد.

فهرست
مقدمه ۱
تاریخچه موسیقی : ۳
غنا چیست ؟ ۶
انواع صداها ۹
غنا وسیله تفریح و سرگرمی و سوء استفاده : ۱۰
ریتم ۱۱
انحراف از موسیقی سنتی ۱۳
ردیف موسیقی سنتی ۱۴
مقدمه
پیدایش پدیده موسیقی نزد انسان غریزی است ، چنانکه نهاد شعر گویی او نیز چنین است . از هنگانی که انسان وارد اجتماع شد و تمدن فرهنگی خاص در جامعه او شکل گرفت ، پدیدة موسیقی نیز دستخوش تحولات کمی و کیفی ، همراه به توسعه آلات و سازها ، چهره سنتی و بومی بخود گرفت و جزء مهمی از اصول فرهنگ ملل بشمار آمد . رفته رفته صاحبان زر به رموز و اعجاز موسیقی در مخ اخلاق امتها و قدرت آن در استثمار و انحراف جوامع پی بردند و آنرا از مسیر طبیعی و متکامل خود خارج نمودند . در طول قرون متمادی تا عصر حاضر ، روند تاریخی هنر موسیقی ، همواره در وادی پر جت و خیری بوده است و سیمای سراب گونه و مبتذل آن تا خضیض ذلت سقوط کرده و چهرة واقعی آن نیز در کنکاش برای بقاء در ستیز بوده است . در این مقاله ضمن اینکه مفاهیم مطرح در بحث غنا ، یعنی طرب خفت و سبکی ، خرن و شادی ، لحن و نغمه ، قصد و انگیزه ، صوت نازک ، لهو و لغو و مانند آن با آنچه اهل فن موسیقی از دیرباز تاکنون دربارة مفاهیم فوق گفته اند مقایسه شده و مباحث مهم دیگری چون نقش عرف در تشخیص آواز غنایی و توان کارشناسی موسیقی در تعیین موسیقی مبتذل در حد طرح ایما و اشاره مطرح شده است . در پایان از صاحب نظران و اندیشمندان دلسوز که در این باب دارای نظر و رای می باشند تشکر و قدرداتی می شود .
تاریخچه موسیقی :
طبق مدارک موجود در شاهنامه فردوسی که مطالب آن از خدای نامه ها نقل شده وهمچنین « کاثاها » موسیقی به ویژه دسته جمعی ( ارکستر ) از کهن ترین زمان تاریخی در ایران برقرار بوده است . آنچنان که فیثاغورث حکیم در سفرنامه خود می نویسید که هنگام تاجگذاری داریوش ۳۶۰ زن جوان به شماره روزهای سال روانه پایتخت شدند و همگی با نغمه و آهنگ ، هم آواز گردید ۱ . درخشان ترین دوره تاریخ موسیقی ملی ایران ، مربوط به دوره ساسانیان است به شکلی که خنیاگران و نوازندگان ، دور معبد آتش جمع می شدند و روزی پنج دفعه گانها و سرودهای مذهبی دیگر که از کتاب اوستا انتخاب می شده ، آهنگ می خواندند .
ولی اوج موسیقی در زمان خسروپرویز می باشد . شهرت بزم ها و رزم های او که همراه با ساز و سرود بود ، در داستانها و تاریخ های مربوط به آن زمان فرآوان آمده ، بطوریکه تنها برای شکار ـ به قول فردوسی - دو هزار خواننده و نوازنده ، او را همراهی می کردند .
خبرها موید آن است که جشن و سرور ملی ایرانیان همواره همراه با سرود و موسیقی دسته جمعی بوده است . از کارنامه اردشیر بابکان که در آن رویدادهای پایان دوره اشکانیان بیان شده بر می آید که هر موسیقی و آموزشی نوای خویش یکی ازمواد آموزشی دبیرستانهای ایرانی بوده است ۲ .
در مقدمه تاریخ کتاب ابن خلدون دربارة جایگاه مو.سیقی در دربار سلاطین ایران و چگونگی نفوذ آن میان اعراب آمده است۳ .
پارسیان به موسیقی میلی فراوان داشتند . در زمان بهرام گور چند نفر موسیقی دان از هندوستان به ایران و بازار مجالس خوشگذرانی شاهان ساسانی را رواج دادند .
اما اعراب پیش از اسلام ، با موسیقی و سایر هنرهای زیبا اشنا نبودند و تنها در شعر و ساختن قطعات منظوم تبحر داشتند وهنگامی که هنوز چادرنشین بودند و ازاین سو به آن سو کوچ می کردند موسیقی آنان محدود به آوازهایی بوده است که برای تهیج و تحریک مشتها بکار می برند که اصطلاحاٌ به آن ( خدا ) یا ( حدی ) می گفتند .
پس از ظهور اسلام ، آنها عادات و رسوم خلاف شریعت را ترک کرده و آنچه مطابق ان و ممدوح بود عمل می کردند . ۴
مانند تلاوت قرآن با صوت زیبا و نیکو
پس از گذشت یک قرن وهمزمان با رواج شهرنشینی و آشانما شدن با فرهنگ و آداب ممالک دیگر ، هنرهای مرسوم ایران نظیر موسیقی ، موجب ذوق و ظرافت طبع در آنان گردید تا آنجا که موسیقی دانان ممالک دیگر را تشویق و بزودی میان آنها ، موسیقی دانان و آنجا که موسیقی دانان و خنیا گرانی تربیت شدند (( مانند نشیط و خاثر که وسیله ای شد برای انحراف و افساد و توسعه میگساروی و هرزگی و مسخ شریعت . ۵
شعرای ایرانی همچون نظامی گنجوی ، منچوهری ، فرخی و فردوسی ؛ در افسانه ها و اشعار خود ، از پدیده موسیقی و خنیاگری دربارگاه شاهان ایران داد سخن داده اند .
فردوسی داستان راهیابی (( باربد )) خوانده و نوازنده زبردست ، به دربار شاه ساسانی را به نظم می گوید : وی چنان با آوزه و نوازش چنگ خود ، هوش از کف شاه می ربود که هر گاه وی عزم نوشیدن جام شراب می کرد پیاله او رها می شد۶ !
هنر موسیقی بخاطر همین سحر آمیز بودنش ، بیش از همه ، جایگاه خود را در دربار شاهان و خلفا ، بازیافت و کم کم با ترجمه آثار پهلوی و یونانی به زبان عربی فن ، موسیقی میان اعراب و سپس مسلمانان نفوذ کرد .
صاحب تاریخ الحکما موسوم به نزهه الارواح می نویسید : (( وقتی عبدالله بن زیر برای ترمیم خانه کعبه ، گروهی از کارگران ایرانی را به خود به حجاز برد ، در هنگام ساختن خانه یکی از کارگران عرب بنام عبدالله بن مسجح ، ملاحظه کرد که ایرانیان آواز جذاب و دلنشین می خوانند ، مجذوب آهنگ و نوای آنان شد و تصمیم گرفت تا فن موسیقی را فرا گیرد ، سپس به ایران و روم سفر کرد پس از تحصیل این فن به سرزمین خود بازگشت و این فن را در میان مسلمین انتشار داد .
متأسفانه موسیقی سنتی ایران تأثیر فراوانی از موسیقی غربی پذیرفت دارالفنون موسیقی گام نخستی بود که جای پای موسیقی دانان غربی را به اشاعه موسیقی مبتذل باز کرد و جهت موسیقی سنتی را به سوی دیگر منحرف کرد .