پیدایش «سازمان کشورهای صادرکنندة نفت» (اوپک)، Organization" petroleum exportcountries" واکنشی از سوی کشورهای در حال توسعه، در برابر سیاست‌های «شرکت‌های چند ملیتی» (هفت خواهران نفتی) بود؛ به این صورت که در سال 1947 میان ایران و ونزوئلا که دو کشور عمدة تولیدکنندة نفت بودند، پیمانی در زمینة هماهنگی سیاست‌های نفتی منعقد گردید.
این مقطع، زمانی بود که ایران نیز درگیر مذاکره با «شرکت‌نفتی ایران- انگلیس» و قرارداد نفتی‌اش بود. دولت ونزوئلا که با افزایش مالیات بر فعالیت‌های شرکت‌های نفتی، مبارزه گستردهای را با کارتل‌های نفتی آغاز نموده بود؛ در سپتامبر 1947 م، نمایندگانی را به سوی ایران، عراق، عربستان و کویت روانه نمود تا زمینة همکاری متقابل و اقدام مشترک را ایجاد نماید. در واقع تلاش دولت ونزوئلا جهت برانگیختن کشورهای نفتی خاورمیانه در مقابل اقدامات شرکت‌های نفتی بود؛ بعد در سال 1959 م زمانی که شرکت‌های نفتی بهای نفت را به صورت یکجانبه کاهش دادند، ضرورت همکاری مشترک میان کشورهای نفتی آشکارتر شد و در همین سال، «کنگره نفتی اعراب» تشکیل شد، که در این کنگره نمایندگان کشور عربستان و ونزوئلا به نام «شیخ عبدالله طریقی» و «برزآلفونسو»، نقش مؤثری در پیدایش اندیشة اولیة این سازمان داشتند.
پایان نامه ماهیت حقوقی اوپک در تعامل با دولتها و نظم نوین نفتی - در قالب ورد 175 صفحه
