بیوسکوریتی در صنعت پرورش گاو گوشتی
بیوسکوریتی (Biosecurity) یا حفاظت حیاتی شامل برنامه‌های پیشگیری از پاتوژن‌های اولیه‌ای است که به‌صورت بالقوه برای سلامتی گله مضر می‌باشند.
هر عامل عفونی که ایجاد بیماری می‌کند یک پاتوژن نامیده می‌شود. پاتوژن‌های مختلف شامل ویروس‌ها (ویروس FMD و ویروس BVD)، باکتری‌ها (Brucella abortus عامل بروسلوز، Mycobacterium Paratuber culosis عامل بیماری یون) و پریون‌ها (آنسفالوپاتی اسفنجی گاوان یا BSE و اسکرپی در گوسفندان) می‌شوند.
بیوسکوریتی در سطوح ملی که شامل مراقبت بیماری‌های حیوانات خارج کشور می‌باشند به‌وسیله آزمایشگاه APHIS[1][1] (سرویس نظارت سلامتی گیاهان و حیوانات) در دپارتمان کشاورزی ایالات متحده انجام می‌شود. دامپزشکان APHIS و پرسنل حمایتی درکنار دولت در سرتاسر کشور یک نظارت پایدار برای نگهداری حیوانات اهلی و احشام دربرابر بیماری‌های حیوانات خارجی فراهم می‌آورند که عدم این نظارت می‌تواند برای صنعت دامداری و مصرف کنندگان تا میلیون‌ها دلار ضرر برساند.
حفاظت حیاطی یا بیوسکوریتی درسطح یک گله یکسری استراتژی‌هایی را برای جلوگیری از بیماری‌های هزینه‌بر تعیین می‌کند که این بیماری‌ها درصورت ورود گله‌های خاصی بروز می‌نماید. پیشگیری و کنترل سادة بیماری‌های معمول که امروزه در اکثر گله‌های گوشتی اعمال می‌شود برای مواجهه با تقاضاهای آینده ناکافی‌اند و می‌توان با مشاهدات و مراقبت منظم، واکسیناسیون و توجه محدود به بیوسکوریتی تولیدات را درسطح گله افزایش داد.
اهمیت بیوسکوریتی:
یکسری بیماری‌های عفونی در واحدهای پرورش گاو مطرح می‌شوند که می‌تواند یک اثر منفی روی درآمد اقتصادی واحد داشته باشند. ما اغلب به اثر مخرب بیماری فکر می‌کنیم که باعث کاهش کارایی تولید (کاهش میزان باروری، سقط جنین زودرس، نقص‌های مادزادی و
گوساله‌های ضعیف)، کاهش تولید (کاهش وزن گوساله‌های تازه از شیر گرفته، کاهش مصرف خوراک و کم شدن میزان افزایش وزن روزانه) و همچنین افزایش میزان واگیری بیماری‌ها و افزایش مرگ و میر آنها می‌شود. اما آن چیزی که مهم است این است که این عوامل می‌تواند ازنظر رقابت در بازار برای ما مضر و زیان‌آور باشد.
با افزایش اطلاعات علمی موجود دربارة پاتوژنز، طرز انتقال و تشخیص بیماری‌هایی مثل BVD و یون و غیره، تعهدات دامپزشکان در قبال خرید و فروش حیوانات آلوده افزایش می‌یابد. به همین خاطر بیوسکوریتی باید یک اولویت بسیار مهم ـ با شرایط خیلی بالا ـ در تصمیمات مدیریتی روزمره باشد.
پاتوژن‌هایی که در برنامه‌های بیوسکوریتی درنظر گرفته شده‌اند شامل ویروس زبان آبی، ویروس BVD، ویروس IBR، ویروس لوکوزگاوی، عامل بیماری یون و سل ، بروسلوز، گونه‌های سالمونلا، Moraxella bovis عامل Pink eye، ویروس دهان تاولی، انگل‌ها (کوکسیدیوز، کریپتوسپوریدیوز، آناپلاسما، شپش‌ها)، آلودگی‌های قارچی و بیماری‌های ژنتیکی می‌شوند.
امروزه تولید کنندگان درگیر تجارت بین‌المللی شده‌اند و به همین خاطر نیازمند توصیه‌های لازم دربارة بیماری‌هایی هستند که با آنها مواجه می‌شوند. آنها باید این توصیه‌ها و اطلاعات را از دامپزشکان بخش APHIS و با واسطه دامپزشک خود بگیرند.
سطح بیوسکوریتی:
در یک واحد ابتدا اثر بالقوة یک بیماری بر روی آن واحد تخمین زده می‌شود و در اینجا بایستی به سطح خطر آسیب رسان و پیامدهای اقتصادی آن بیماری توجه نمود. تولید کنندگان باید یکی از سطوح خطری را که توانایی اجرای آن را دارند، انتخاب نمایند. وقتی سطح بیوسکوریتی مشخص گردید باید یک پایه و اساس برای اجرا وجود داشته باشد که در اینجا لزوم یک دامپزشک شایسته خیلی بااهمیت به‌نظر می‌رسد.
سطوح بیوسکوریتی مشخص شده برای کار در یک مرکز گاو گوشتی به‌صورت زیر تعریف شده است:
1 ـ گله پاک و بسته که عاری از پاتوژن‌های خاص است (SPF[2][2]).
2 ـ عدم اجازه ورود حیوان به گله.
3 ـ عدم اجازه ورود حیوان جدید به گله ولی اجازه بازگشت حیوان به این گله.
4 ـ اجازه ورود حیوان جدید به گله بهشرط داشتن تاریخچه درمانی ثبت شده و اعمال قرنطینه بر روی این حیوانات.
5 ـ اجازه ورود حیوان جدید به گله بهشرط داشتن تاریخچه درمانی ولی بدون اعمال شرایط قرنطینه‌ای.
شامل 8 صفحه word
دانلود تحقیق گاو گوشتی