تحقیق و بررسی در مورد تلقیح

اختصاصی از فی دوو تحقیق و بررسی در مورد تلقیح دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .

لینک پرداخت و دانلود *پایین مطلب*

فرمت فایل:Word (قابل ویرایش و آماده پرینت)

تعداد صفحه

 44

برخی از فهرست مطالب

پیشرفتهاى علمى سبب شده است که بسته شدن نطفه انسان و دیگر حیوانه، از غیر راه شناخته شده (آمیزش) امکان پذیر گردد، از این روى، با توجه به این پیشرفته، درباره گونه هاى آبستن کردن و حکم شرعى آنه، به تحقیق و کند و کاو مى پردازیم:

سه گونه اصلى مى توان براى آبستنى مصنوعى تصور کرد که عبارتند از:

1. بستن نطفه و لقاح منى مرد و تخمک زن در داخل مهبل. بدین ترتیب: با ابزار جدید، منى مرد، یا تخمک زن و یا هر دو، در فضاى داخل مهبل قرار داده مى شود و با لقاح این دو در آن ج، نطفه بسته مى شود.
2. بستن نطفه و لقاح منى و تخمک در بیرون مهبل، انجام مى گیرد و آن گاه، نطفه بارور شده، به وسیله ابزار جدید در درون مهبل کاشته مى شود و در آن ج، مراحل رشد خود ر، که خدا براى آن مقدر کرده، مى پیماید.
3. بستن نطفه و مراحل رشد آن، تا گاه انسان کامل شدن، در بیرون مهبل انجام مى پذیرد. اما گونه نخست (بستن نطفه در درون مهبل) چندین صورت دارد که مهم ترین آنها را یادآور مى شویم:

الف. صاحب منى شناخته شده است.

 ب. صاحب منى ناشناخته است (از بانک منى، یا بانک تخمک براى این منظور استفاده شده است) بند (الف) چندین صورت دارد:

1. منى مرد، به وسیله لوله لقاح، در مهبل همسر و یا کنیز وى تزریق مى شود.
   2. منى مرد، به وسیله لوله لقاح، در مهبل زنى تزریق مى شود که آمیزش با او براى این مرد حرام است.
   3. تخمک زنى در مهبل زنى که ناز است تزریق مى شود، آن گاه همسر این زن با وى آمیزش مى کند.
   4. منى حیوانى، به وسیله لوله در مهبل زنى تزریق مى شود. البته این در صورتى است که بستن نطفه در مهبل زن با منى غیر انسان امکان پذیر باشد.
   5. منى انسان، به وسیله لوله در مهبل حیوانى تزریق مى شود.
   6. تخمک انسانى، در مهبل حیوانى تزریق شود.
   7. تخمک حیوانى، در مهبل انسانى تزریق شود.
   8. صورتهاى یاد شده، درباره حیوان انجام شود.

اما صورت نخست (منى مرد به وسیله لوله لقاح در مهبل همسر، یا کنیز وى تزریق شود) چنین بر مى آید که اشکالى ندارد، به شرط این که در گرفتن منى از مرد، جهات شرعى رعایت شود. بدین معنى که این کار، سبب انجام عمل حرام نشود، مانند: استمن، لمس عورت این مرد و نگاه به آن، از سوى کسى که این کار براى او حرام است.

دلیل جایز بودن این گونه باروى، آن است که نطفه از آب مرد و همسر قانونى وى بسته شده و تنها لقاح از راه معمول نبوده است و دلیلى بر حرام بودن این شیوه لقاح، وجود ندارد و نیز اصل براءت شرعى و عقلى، بر جایز بودن آن دلالت دارد.

صورت دوم (تزریق منى مرد، در مهبل زنى که بر او حرام است) جایز نیست و براى حرام بودن آن، مى توان به روایات زیر، استدلال جست:

1. على بن ابراهیم، عن ابیه، عن عثمان بن عیسى، عن على بن سالم، عن ابى عبدالله(ع) قال: (ان اشد الناس عذابا یوم القیامة رجل اقر نطفته فى رحم یحرم علیه) سخت ترین عذاب در روز قیامت، براى مردى است که نطفه خود در مهبلى قرار دهد که بر او حرام است.

شیخ صدوق در عقاب الاعمال و برقى در المحاسن، این روایت را نقل کرده اند.

بیان دلالت: از ظاهر حدیث بر مى آید که قرار دادن نطفه در مهبلى که بر مرد حرام است، سخت ترین عذاب را در پى دارد. به گونه اى اگر شخصى زنا کند و آب خود را در خارج مهبل بریزد، دیگر این عذاب سخت، موضوع نخواهد داشت.

بنا بر این، خود قرار دادن نطفه در مهبلى که بر مرد حرام است، گناه کبیره به حساب مى آید.

پس، همان گونه که قرار دادن نطفه در مهبل زن، از راه زن، که راه معمول به حساب مى آید، حرام است، از راه غیر معمول [تلقیح مصنوعى] نیز حرام خواهد بود، زیر، بى گمان، موضوع حرام بودن تحقق یابیده و اطلاق روایت آن را در بر مى گیرد و در پى آن، حرمت هم مى آید.

این که در روایت، به نطفه (که آمیخته اى از منى مرد و تخمک زن است) تعبیر شده، نشان دهنده آن است که موضوع حرام بودن: بسته شدن نطفه، با تخمک زنى است که بر مرد حرام است. بنا بر این، اگر تنها منى مرد در مهبل زن قرار گیرد و نطفه بسته نشود، موضوع این حرام، تحقق پیدا نکرده است.

خلاصه: هنگامى که این حدیث را در کنار دلیلهاى حرام بودن زنا بگذاریم، چنین نتیجه مى گیریم:

نفس زن، یک حرام است و قرار دادن نطفه (که از منى مرد و تخمک زن بسته شده) گناه دیگر. و این حرام بودن، به تناسب حکم و موضوع، فراگیر است: هم موردى را مى گیرد که منى مرد، از راه معمول در مهبل زن قرار گیرد و هم موردى را که کار، از راه غیر معمول انجام پذیرد، چرا که حرام، عبارت است از: قرار دادن نطفه در مهبلى که بر مرد حرام است، بدون در نظر گرفتن ویژگى ابزارى که این نطفه را در داخل مهبل قرار مى دهد.

وانگهى، دور نیست که حرام بودن کار یاد شده، بر زن نیز، از این حدیث استفاده شود.

بدین دلیل: قرار دادن نطفه، امرى است که دو طرف، به گونه یکسان، در آن نقش دارند، زیرا بسته شدن نطفه از راه در هم آمیخته شدن منى و تخمک، انجام مى پذیرد و در این کار، به همان اندازه که مرد نقش دارد، زن هم نقش دارد و مهبل زن، تنها ظرف نیست، همان گونه که شاعر چنین پنداشته: (مادران مردم، تنها ظرفهایى هستند.)

حتى نباید تردید روا داشت که خداوند، پدید آوردن نطفه را از راه در هم آمیخته شدن منى و تخمک و نیز پرورش و رشد آن را به عهده زن گذارده است. بر این اساس، وقتى که حدیث به روشنى مى گوید:

(قرار دادن نطفه [پدید آوردن آن از راه تخمک زنى که آمیزش مرد با آن حرام است] در مهبل این زن، بر مرد حرام است.) عرف از این بیان مى فهمد که کار یاد شده بر شریک او در این کار (که هر دو در انجام آن، به گونه یکسان نقش دارد) نیز حرام است. البته خدا بهتر مى داند.

به طور کلى، در این صورت، دلالت حدیث بر حرام بودن بسته شدن نطفه، امرى است مسلم و خدشه ناپذیر. هر چند سند این روایت ضعیف است، زیرا على بن سالم که این حدیث را از امام روایت مى کند، شناخته شده نیست.

1. عن محمد بن الحسن، عن سعد، عن القاسم بن محمد، عن سلیمان بن داود، عن غیر واحد من اصحابن، عن ابى عبدالله(ع) قال: قال النبى(ص): (لن یعمل ابن آدم عملا اعظم عندالله عز وجل من رجل قتل نبیا او اماما او هدم الکعبه التى جعلها الله قبلة لعباده او افرغ ماءه فى امراة حراما.)

امام صادق(ع) از پیامبر(ص) نقل مى کند که فرمود: هرگز فرزند آدم کارى را انجام نمى دهد که گناه آن در نزد خداوند، از گناه مردى بزرگ تر باشد که پیامبر، یا امامى را بکشد، یا خانه کعبه ر، که خداوند قبله بندگان خود قرار داده، ویران کند و یا آب خود را در م