گیاهشناسی
گیاهی پایا و دارای ساقه ضخیم به ارتفاع 1 تا2 متر است. برگهایی به رنگ سبز مایل به خاکستری به طول 30 سانتی متر و پوشیده از تارهای ریز و کوتاه،در قاعده ساقه دارد ، پهنک برگ آن منقسم به قطعاتی است که بر اثر چند بار تقسیم شدن به صورت قطعات باریک و فشرده به هم در آمده است. گلهای آن زرد رنگ و مجتمع به صورت خوشه های مرکب متعددی است که غالبا" به شکل
دسته های فراهم در طول ساقه ظاهر میشوند. چترهای اصلی آن، دارای 6 تا 12 پایه ولی فاقد انولوکر است. چترهای فرعی آن، پایه های بسیار کوتاه دارند میوه اش بیضوی دراز و دارای کناره ای باریکتر از نصف قسمت محتوی دانه است.
خواص دارویی و موارد مصرف
باریجه اثر نیرو دهنده، ضد نزله و ضد تشنج دارد ولی امروزه کمتر در مصارف داخلی به کار
می رود. در ایران به عنوان رفع درد معده از آن استفاده می شود. مصارف صنعتی با ریجه بسیاری زیاد بوده و از آن چسب الماس تهیه می شود. در ترکیب شیمیایی آن، اسانس ، رزین، گم و کومارین وجود دارد.
پراکنش
مراکز اصلی پراکنش باریجه در پاکستان، ترکمنستان و بخشی وسیعی در شمال شرقی ایران به خصوص استانهای مرکزی، اصفهان، زنجان، تهران، سمنان، خراسان، گلستان و مازندران می باشد.
نیازهای اکولوژیکی
این گیاه در ارتفاعات 4000-1500 متری با میزان بارندگی حدود 400-250 mm رشدمی کند.
-----------------------------
گیاه باریجه از گیاهان مهم مرتعی ودارویی و صنعتی می باشد ودر مناطق کوهستانی وییلاقی ایران می روید.
و به طور کلی در مناطق کوهستانی که بیشتر نزولات به صورت برف است ، رویش دارد.خاک مناسب برای کشت باریجه خاکهای با عمق کافی ، نرم وقابل نفوذ است . بیشترین میزان بهره برداری از این گیاه در استانهای سمنان ،خراسان وتهران انجام می شود .باریجه دارای 95درصد ترکیب شیمیایی ودارویی با ارزش است ودارای ریشه غده ای وحجیم است.باریجه گیاهی چند ساله با ریشه غده ای وحجیم و از تیره چتریان به شمار می رود وگیاهی
مونوکارپیک است یعنی تنها یک بار گل می دهد.در چند سال اول رویش ،برگهایی طوقه ای تولید می کند و در سال آخر رویش به ساقه می رود وگل ومیوه تولید می کند. از تمام اندامهای گیاه بوی تند و مخصوص استشمام می شود که از علایم مشخص گیاه باریجه است. گیاهی روز بلند است و دوره خواب فیزیولوژیک این گیاه از تیر ماه تا اواسط اسفند ماه است. آفات و بیماری های باریجه شته سبز هلو، کرم برگخوار باریجه و پوسیدگی بذر باریجه هستند. از ساقه و قاعده ساقه در اثر شکاف دادن شیرابه خارج می شود، باریجه دارای 5/9 درصد اسانس،5/63 درصد رزین و 27 درصد صمغ است، خواص درمانی آن شامل اثرات نیرودهندگی، ضد نزله، ضد تشنج، دفع درد معده، مقوی معده و ترمیم کننده زخم های سطحی است. مصارف صنعتی باریجه در تهیه نوعی چسب مخصوص (چسب الماس) ، صنایع آرایشی بهداشتی است.
اهمیت باریجه
از مهمترین گیاهان دارویی ، صنعتی و مرتعی است که از دیر باز در مراتع ایران مورد تعلیف احشام دامداران قرار می گیرد . فصل چرای دام براساس عرف محل ، تابستان و اوایل پاییز است که در این زمان دام ها برگهای خشک شده این گیاه را می خورند.(7)
دامداران از قدیم بر اساس تجربه برای مداوای کرم معده ،گوسفندان را وادار به تعلیف از برگهای خشک شده این گیاه می کنندو اعتقاد دارند که تعلیف احشام از این گیاه باعث افزایش تولید شیر دام می شود. (5) از صمغ باریجه ، انواع مواد شیمیایی از جمله چسب صاف و زلال به دست می آورند که در صنایع جواهرسازی برای چسباندن قطعات جواهرات به دلیل ایجاد نکردن خراش بسیار مطلوب است. صمغ خام آن جنبه تجارتی دارد و هر ساله مقداری از آن عمدتاً به کشورهای آلمان ،فرانسه، ایتالیا و اتریش صادر می شود .
شامل 12 صفحه Word
دانلود تحقیق گیاه باریجه
