در سال 1967 شخصی بنام آقای "مارتین ریچاردز" برای نوشتن سیستم عامل و طراحی کامپایلر زبان جدیدی بنام BCPL طراحی نمود.
سه سال بعد، یعنی در سال 1970، "کن تامپسون" با افزودن ویژگی های جدیدی به زبان BCPL زبان جدیدی طراحی نمود و نسخه های اولیه سیستم عامل unix را با آن طراحی نمود. او این زبان را B نامید.
BCPL و B هر دو از زبانهای بدون نوع بودند. به همین جهت بررسی یک عنصر داده ای، دلیل وظیفه سنگینی بر عهده ی برنامه نویس بود. در این زبان هر عنصر داده ای یک کلمه از حافظه، معادل 2 بایت، را اشغال می کرد.
دو سال بعد، یعنی در سال 1972، آقای "دنیس ریچی" زبان جدیدی را بر پایه زبان B طراحی نمود. از آنجاییکه این زبان پس از زبان B طراحی شده بود، زبان C نام گرفت. زبان C بسیاری از ویژگی ها و مفاهیم زبانهای BCPL و B را دارا بود و ویژگی های دیگری، از جمله انواع داده ای، را نیز به آنها افزوده بود.
زبان C مستقل از سخت افزار است، به همین دلیل با طراحی خوب و دقیق نرم افزار می توان برنامه هایی نوشت که دارای قابلیت حمل در اکثر کامپیوترها باشند.
قدرت زبان C باعث شد که شرکت های مختلفی در صدد طراحی کامپایلرهای C برآیند.
این موضوع مشکل جدیدی برای طراحان برنامه هایی بود که می خواستند نرم افزارهای قابل حملی بنویسند که روی کامپیوترهای مختلفی اجرا
شود. 19 سال پس از طراحی زبان C، "کمیته استاندارد ملی آمریکا" ،ANSI ، نسخه ی استاندارد زبان C را تصویب نمود.
شامل 19 صفحه فایل word قابل ویرایش
دانلود مقاله تاریخجه زبان برنامه نویسی ++C
