اگر انقلاب صنعتی توانست سومین انقلاب تمدن بشری را ایجاد کند، امروزه گردشگری توانسته است با زمینه سازی عصر پساصنعت طلایه دار انقلاب چهارم بشری باشد به واسطه اینکه گردشگری امروزه فراتر از یک صنعت به پدیده ای اجتماعی، اقتصادی و حتی سیاسی تبدیل شده است و در بعضی موارد مطالعه گردشگری یک کشور به مثابه کنکاش در سیاست کشورها و حتی امنیت ملی آنها است.
این صنعت که بنابر پیش بینی های سازمان جهانی گردشگری WTO() به صنعت پیشتاز جهان طی دهه ۲۰۲۰ مبدل می شود ثابت کرده است که دارای قدرت ترمیم پذیری بالایی بوده و در برابر تاثیرات حوادث اخیر جهانی نظیر بحران انرژی، جنگهای خلیج فارس و حتی شیوع بیماری سارس و حملات ۱۱ سپتامبر (جعفری، نقل از حیدری ۱۳۸۷:۱) و همچنین آنفولانزای خوکی پایداری چشمگیری از خود نشان داده است.
در مورد جایگاه صنعت گردشگری دیدگاههای بسیاری ارائه شده است، از جمله تلقی (De Kadt ،۱۹۷۶ ) که گردشگری را گذرنامه توسعه نامیده و نظریه (Turner، ۱۹۷۶) که گردشگری را امید بخش ترین و جایگزین ترین صنعتی می داند که کشورهای در حال توسعه در برابر خود دارند. دولتمردان ترک با توجه به شرایط و موقعیت جغرافیایی کشورشان هشیارانه راه توسعه را در گردشگری یافتند و مرور زمان موید صحت این انتخاب بوده است.
نقش گردشگری در ارتباطات سیاسی ملل(ایران و ترکیه)