تحقیق در مورد زندگانی حضرت امام موسی بن جعفر ( ع )

اختصاصی از فی دوو تحقیق در مورد زندگانی حضرت امام موسی بن جعفر ( ع ) دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .

لینک پرداخت و دانلود *پایین مطلب*

 

فرمت فایل:Word (قابل ویرایش و آماده پرینت)

 

تعداد صفحه:20

1. حضرت امام موسی بن جعفر ( ع )
2. صفات ظاهری و باطنی و اخلاق آن حضرت
3. امام ( ع ) در سنگر تعلیم حقایق و مبارزه
4. زنان و فرزندان حضرت موسی بن جعفر ( ع )
5. صفات و سجایای حضرت موسی بن جعفر ( ع )

حضرت امام موسی بن جعفر ( ع )

نام امام هفتم ما ، موسی و لقب آن حضرت کاظم ( ع ) کنیه آن امام " ابوالحسن "

و " ابوابراهیم " است . شیعیان و دوستداران لقب " باب الحوائج " به آن حضرت

داده اند . تولد امام موسی  کاظم ( ع ) روز یکشنبه هفتم ماه صفر سال 128هجری در

" ابواء " اتفاق افتاد . دوران امامت امام هفتم حضرت موسی بن جعفر ( ع )

مقارن بود با سالهای  آخر خلافت منصور عباسی و در دوره خلافت هادی و سیزده سال

از دوران خلافت هارون که سخت ترین دوران عمر آن حضرت به شمار است .

امام موسی  کاظم ( ع ) از حدود 21سالگی بر اثر وصیت پدر بزرگوار و امر

خداوند متعال به مقام بلند امامت رسید ، و زمان امامت آن حضرت سی و پنج سال

و اندکی بود و مدت امامت آن حضرت از همه ائمه بیشتر بوده است ، البته غیر

از حضرت ولی عصر (عج ).

صفات ظاهری و باطنی و اخلاق آن حضرت

حضرت کاظم ( ع ) دارای قامتی معتدل بود . صورتش نورانی و گندمگون و رنگ

مویش سیاه و انبوه بود .

بدن شریفش از زیادی عبادت ضعیف شد ، ولی همچنان روحی قوی و قلبی 

تابناک داشت . امام کاظم به تصدیق همه مورخان ، به زهد و عبادت بسیار معروف

بوده است . موسی بن جعفر از عبادت و سختکوشی به " عبد صالح " معروف و در

سخاوت و بخشندگی مانند نیاکان بزرگوار خود بود . بدره های ( کیسه های ) سیصد

دیناری و چهارصد دیناری  و دو هزار دیناری می آورد و بر ناتوانان و نیازمندان

تقسیم می کرد . از حضرت موسی کاظم روایت شده است که فرمود : " پدرم ( امام

صادق (ع ) ) پیوسته مرا به سخاوت داشتن و کرم کردن سفارش می کرد " .

امام ( ع ) با آن کرم و بزرگواری و بخشندگی خود لباس خشن بر تن می کرد ،

چنانکه نقل کرده اند : " امام بسیار خشن پوش و روستایی لباس بود " و این خود

نشان دیگری است از بلندی  روح و صفای باطن و بی اعتنایی آن امام به زرق و برقهای 

گول زننده دنیا .

امام موسی کاظم ( ع ) نسبت به زن و فرزندان و زیردستان بسیار با عاطفه و

مهربان بود . همیشه در اندیشه فقرا و بیچارگان بود ، و پنهان و آشکار به آنها

کمک می کرد . برخی از فقرای مدینه او را شناخته بودند اما بعضی - پس از تبعید

حضرت از مدینه به بغداد - به کرم و بزرگواریش پی بردند و آن وجود عزیز را

شناختند .

امام کاظم ( ع ) به تلاوت قرآن مجید انس زیادی داشت . قرآن را با

صدایی حزین و خوش تلاوت می کرد . آن چنان که مردم در اطراف خانه آن حضرت گرد

می آمدند و از روی  شوق و رقت گریه می کردند . بدخواهانی بودند که آن حضرت و

اجداد گرامیش را - روی در روی - بد می گفتند و سخنانی دور از ادب به زبان

می راندند ، ولی  آن حضرت با بردباری و شکیبایی با آنها روبرو می شد ، و حتی 

گاهی با احسان آنها را به صلاح می آورد ، و تنبیه می فرمود . تاریخ ، برخی از این

صحنه ها را در خود نگهداشته است . لقب " کاظم " از همین جا پیدا شد . کاظم

یعنی : نگهدارنده و فروخورنده خشم . این رفتار در برابر کسی یا کسانی بوده که

از راه جهالت و نادانی  یا به تحریک دشمنان به این کارهای زشت و دور از ادب

دست می زدند . رفتار حکیمانه و صبورانه آن حضرت ( ع ) کم کم ، بر آنان حقانیت

خاندان عصمت و اهل بیت ( ع ) را روشن می ساخت ، اما آنجا که پای گفتن کلمه

حق - در برابر سلطان و خلیفه ستمگری - پیش می آمد ، امام کاظم ( ع ) می فرمود :

" قل الحق و لو کان فیه هلاکک " یعنی : حق را بگو اگرچه آن حقگویی موجب هلاک

تو باشد . ارزش والای حق به اندازه ای است که باید افراد در مقابل حفظ آن

نابود شوند . در فروتنی  - مانند صفات شایسته دیگر خود - نمونه بود .