از نور سخن گفتیم و از ولایت که تجلی کامل و نهایی نور خداوند در اولیای اوست و، از هنر و هنر ایرانی ـ اسلامی و شیعی که تجلی کامل و نهایی نور ولایت خداوندی در آفرینشگریِ انسانی ست، و از هنرمند مسلمان، که به ولایت مطلقه ی اهل بیت پاک پیامبر اسلام (که درود خداوند و جهانیان بر آنها باد) باور دارد و به آآنها متمسک ست و، همیشه تلاش بر آن داشته است که با تجلی نور ولایت در آثارش به ارشاد انسان بپردازد و او را به عهد و پیمانی که خداوند در روز ازل، با پرسش « الست بربکم؟ » از فرزندان آدم علیه السلام گرفت، یاد آور گردد. اگر کسانی هستند که این باز نمایی را نبینند، درک نکنند و یا نشناسند، هیچ چیز از آن تجلی نکاهد. آنان که به «خلیفة اللهی» خود باور دارند و می دانند که از فضل هنر بهره مند شده اند، دریافته اند که هنر فروغی ست از فروغ های« نور السملوات و الارض » و آنان این نور را در دل دارندو با رهنمودهای این فروغ ونور ست که می آفرینند: هنر می آفرینند، و ارشاد می کنند، و زیبایی های پنهانی آفرینش های خداوندی را برای لذت دیدار دیگر کسان آشکار می سازند ؛ زیرا می دانند که « خداوند زیبا ست و زیبایی را دوست دارد و دوست دارد اثر [ این ] نعمتش را در بنده اش ببیند.
آنانی را که به این وادی گام نهاده اند، ازین نور پیروی می کنند وجان و روان خود را از آن سیراب می سازند، هنر را مجلای زیبایی های خداوندی می دانند و آفرینش هنری را « عبادت » پندارند، « هنرمندان رهسپارنور» نام کرده ام و بنابرین، یکصد و ده دستور (که رمزنام مبارک حضرت امیر المؤمنین علی بن ابیطالب علیه السلام ست) برای تجلی نور در آثارشان پیشکش پیشگاهشان می کنم.
. آنچه که در پی می آید، فروغی ست که در « لحظه های پذیرش» از روزن دل بر جان من تابیده است و بارها و بارها، با یادآوری آنها، سرمست و شادمان از نیرویی روحانی و ولایی شده ام که بیان تفسیری آن درین اندک سخن نگنجد. از مروت و جوانممردی دور دانستم که این گوهرهای تابناک را ، همه برای خود ذخیره سازم و دیگران را از آنها بی بهره. به مثابه ی یک مدرسِ هنر، که به هنر عشق می ورزم ، با آن عشق شام را به روز و روز را به شام می پیوندم و« تعلیم و تعلّم » را لذت جان و روان خود کرده ام، خواستم که همگان را درین عشق که خود پرتوی از آن نور ست انبازو شریک گردانم، و درین راستا، سخن را با آیات الهی، احادیث اهل بیت عصمت و طهارت وبا ادب پارسی شیرینی بخشم و کام خوانندگان را نیز شیرین سازم و:
فاش می گویم و از گفته ی خود دلشادم
بنده ی عشقم و از هر دو جهان آزادم .
*****
تاچه قبول افتد و چه در نظر آید.
1
هنرمند رهسپار نور، تنها بر نیروهای ویژه ی خود تکیه نمی کند؛ او پیش از هرچیز می داند که همه ی آفرینش ـــ که هنر هم بخشی از آن ست ـــ در دست قدرت خداوندی ست و تا او نخواهد کاری انجام نگیرد، حتی اندیشه یی هم در سری نگذرد مگر اینکه خداوند بخواهد. پس، او پیش از اندیشیدن و آغازیدن به کار ، بر خداوند توکل کند،که چون بر او، سبحانه و تعالی، توکل کردی، او همه ی نیروهای تو را ، بیرونی و درونی، سازمان دهد و سامان بخشد. حافظ شیرازی، آگاه از راز و رمز قران با چهارده روایت، فرماید:
تکیه بر تقوا ودانش در طریقت کافری ست
راهرو گر صد هنر دارد ،توکل بایدش
نیز، پس از توکل ست که او باید به نیروی ادراک، به مخاطب خود و آنان که هنر را دوست دارند و آنرا ارج می نهند، ولیکن نیز از آن کم بهره اند، بیندیشد و بلکه ” ناهنرمندان » و ” ناهنر شناسان “ را نیز از نظر دور ندارد. چون خداوند منان او را فضلی داده است که دیگران را از آن بهره یی نیست و او باید که ازین فضل همگان را برخوردار سازد، و این مهم حاصل نشود مگر با ارشاد و آموزش همگان و این نیز به دست نیاید مگر با توکل به « فاضل و عطا کننده ی فضل». که خداوند خود فرماید : ومن یتوکل علی الله فهو حسبه، ان الله بالغ امره ، قد جعل الله لِکل شیءٍ قدرا (و کسی که بر خداوند توکل کند، خداوند برای او بسنده است، به درستی خداوند کار او را به سامان رساند، همانا خداوند برای هرچیز اندازه یی نهاده است).
پس، هنرمند رهسپار نور باید بداند که ” توکل“ برازه ی آغازینِ بارور شدن فصل خداوندیِ هنرمندی ست، سپس، باید بر نفسِ آفرینشگر خویشتن اعتمادکند، مشروط براینکه نخست نفس را تزکیه نماید و آنرا ” شفاف“ سازد و، پس از آن، تلاش و پشتکار را پشتوانه ی توکل خویش و نفسِ آفرینشگر کند که فرماید:
نابرده رنج گنج میسر نمی شود
مزد آن گرفت جان برادر که کار کرد .
2
هنرمند رهسپار نور میان هنر یزدانی و هنر اهریمنی تفاوت قائل می شود. زیرا، اگر هنرحاصل و نتیجه ی الهامِ خداوند به هنرمند ست، به نصّ صریح قرآن مجید، شیطان هم به دوستان خود (که ممکن ست در میان هنرمندان نیز باشند) الهام می کند. الهامی که ما آنرا وسوسه ی اهریمن می نامیم.
هنر یزدانی و الهی از همان سرچشمه یی جاری می شود که دین از آن سیراب می گردد و هنرمند یزدانی و الهی همان وطیفه یی را بر عهده دار که کاتوزیان، دیندارن و روحانیان. پس، به ارشاد دیگران و مردم همت گمارد، آفریننده ی زیبایی ست و خواستار لذت دیدار و انبساط خاطر برای همگان ست، با هنر خویش درد و آلام مردم را تسکین می دهد و شادی را ارمغان زندگیِ آنان می سازد و چون به دیگران می اندیشد عبادت و بندگیِ پروردگار را گردن می نهد.
هنر اهریمنی، که برخی آنرا « هنر برای هنر » نامیده اند و در آفرینش آن، هنرمند تنها به اقناع خویشتنِ خویش و ارضای خواست های» ناپذیفته » ی خود در جامعه می اندیشد، در کمترینِ آن، نخست ناخوشنودی و نارضایتمندیِ پروردگارِ افاضه کننده ی فضل هنر، و سپس ناپسندی و نا خورسندی همگانِ مخاطب را در پی داردو تشدید می کند ؛ به درد و آلام درونی می افزاید، اندوه را جایگرین شادی می کند و نسل را تباه می سازد و همه چیز زیبا را نا زیبا و ناخوشایند، و نازیبایی ها را زیبا جلوه می دهد و دل اهل دل را بسختی می آزارد . شاید گلایه ی حافظ، علیه الرحمه ، و شکوه ی او ازین رسته «هنرمندان» باشد آنگاه که فرماید:
غیر از این نکته که حافظ ز تو ناخوشنود ست
در سراپای وجودت هنری نیست که نیست !
هنر اهریمنی هنرِ ناباوری وناخوشنودی ست و آغاز گر همه ی دردها ، بدبینی ها، و زشت نگری ها؛ در آن شتابزدگی و وسوسه ی شیطان ست. بنابرین از تبار ظلم و ستم ست و آفت جامعه می باشد .
همچنانکه برای هنرمند رهسپار نور، آفرینش زیبایی عبادت و بندگیِ آفریننده ی نور و زیبایی ست، زشت سازی و تباه کردن زیبایی ها ، به نام هنر، نیز گناه و « معصیت » پروردگار ست و در جهت بندگیِ اهریمن.
3
هنرمند رهسپار نور هرگز حق شناسی و سپاسگزاری را فراموش نمی کند. سپاس خداوند که بر او منت نهاده و از «فضل » هنرش بهره مندش ساخته است؛ سپاس امر الهی یا ولایت پیامبران ، به ویژه پیامبر گرامی اسلام و خاندان پاک و معصومش؛ سپاس پدر و مادر که رنج پرورش او را به جان پذیرفته اند وبه او دین و اخلاق آموخته اند؛ سپاس آموزگاران و استادان که او را از دانش سیراب کرده اند و تجربه های خود را به رایگان ارمغان او کرده اند؛ سپاس بزرگترین استاد هنرمند،: طبیعت، که گرچه به ظاهر آرام و خموش ست ولی در دگرگونگی های خود در گذر شب و روزش، ماه و سالش، و نابسامانی های ویران گر زمان و مکان، به او درس زیبایی و شناخت و خداشناسی داده انست و، سپاس آموزش هایمردمی که ، حتی اگر از هنر بی بهره بوده اند ، سخنان آنان، شاید حتی یک کلمه و یک حرف، نفس هایشان، چه زهراگین بوده اند و چه مهربان و دلچسب، حتی برای کمترین بهره، راه گشای او بوده اند؛ سپاس مردمی که او، هنرمند رهسپار نور، در میانشان و با آنها زندگانی را می گذراند؛ سپاس و سپاسگزاری را فراموش نکند که امام معصوم علیه السلام فرمود: هرکس سپاس آفریده را نگزارد، سپاس آفریننده را نگزارده است.
شامل 62 صفحه word
دانلود تحقیق هنرمند رهسپار نور