وقتی یادگیری به علت نیاز به دانستن از طریق فراگیر باشد، تأثیر بیشتری خواهد داشت. مثلاً روز قبل از عمل جراحی، میزان یادگیری بیمار در مورد عوارض احتمالی بعد از عمل و راههای پیشگیری از این عوارض به طور شگفت انگیزی بالا می رود. به عبارت دیگر انگیزه یا علاقه موجب یادگیری بهتر می گردد. انگیزه عبارتست از کشش شخص به سوی هدفی خاص که دست یافتن به آن، سبب رضایت خاطر و ایجاد فیزیولوژیکی یا روانی وی می گردد. علاقه و انگیزه مهمترین عامل است که فرد را به فعالیت وا می دارد. برای یادگیری، انگیزی ای بزرگتر از التزام آموزش آن به دیگری وجود ندارد. مثلاً اگر از شما بخواهند که در برنامه آموزش بیماری دیابت نقشی به عهده بگیرید، احتمالاً شما قبل از کلاس آموزش در میان کتب و مجلات مربوطه، به جستجو خواهید پرداخت تا بیشتر یاد بگیرید. بیمار نیز باید نیاز واقعی به یادگیری را احساس کند تا یادگیری مطلوب صورت پذیرد.
اگر قرار است یادگیری صورت پذیرد، شرکت فعال یادگیرنده عامل اساسی است. گفتن اینکه بیمار چه کند یا مجموعه ای از راهنمائیهای مکتوب را در اختیار او گذاشتن، ضامن این امر که او خود این راهنمائیها را پی خواهد گرفت نخواهد بود و حل مسائل توسط بیمار و تمرین روشها و لمس وسائل، موثرتر از روشی است که در آن فقط فعالیت به وسیله پرستار انجام می گیرد. در این موارد استفاده از حواسی که در آموزش کارآیی دارد مفید خواهد بود. یعنی شنیدن، دیدن، بوئیدن، لمس کردن و چشیدن. بعنوان مثال تهیه محلول اُ. آر. اس (ORS) توسط مادر و با کمک و نظارت پرستار صورت گیرد.
یادگیری بیشتر از طریق مکانیزم تداعی معانی صورت می گیرد. ما نام را شخص تداعی می کنیم و بدین وسیله نام او را می آموزیم. شما اصطلاحات پزشکی را به وسیله پیوند کلمات جدید با اصطلاحاتی که قبلاً آموخته اید یاد
می گیرد. کودکی که پرستار به او آمپول تزریق کرده ممکن است درد ناشی از تزریق را با شخص تزریق کننده تداعی کند و با دیدن پرستار در برخورد بعدی گریه کند.
وقتی یادگیرنده به پاداش به عنوان نتیجه رفتار خود دست یابد یادگیری تقویت و تسهیل می گردد. وقتی کوشش های ما پاداش می گیرد ما به بهترین وجه به یادگیری می پردازیم. نمره خوب در انتحان کتبی، ستایش مربی در موقعیت بالینی، شما را به حفظ مطالعات و تمرین مهارتها برمی انگیزد. پاداش انگیزه ای بسیار موثرتر از مجازات محسوب می شود. در آموزش بیمار می توان با تشویق و دلگرمی صادقانه، وی را در امر یادگیری یاری رسانید. مثلاً بیماری که راه رفتن مجدد را می آموزد، هر گام را نوعی مبازره طلبی می بیند. تشویق سودمند پرستار، بیمار را قادر می سازد که کار خود را بهتر انجام دهد.
وقتی یادگیرنده مفاهیم بسیاری را که مواد مربوطه با یادگیری بر آن مبتنی است در یابد، یادگیری آسانتر می شود. مثلاً اگر شما روش استریل را به کسی آموزش میدهید که می خواهد تزریقات را در منزل انجام دهد، یکی از مهمترین نکات آموزش به فرد این است که از آلوده کردن سرنگ و سر سوزن احتراز ورزد. مناسبتر است که بگوییم بسته به طریقی خاص باز می شود، سرسوزن با سرنگ جفت می شود، سر محلول با مواد ضد عفونی کننده پاک می شود و غیره و غیره. اگر پرستار با تأکید بر موضوع اصلی (بکارگیری روش استریل) شروع کند و هر مرحله از روش کار را با این اصل مربوط سازد، بیمار آن را برای یادگیری و به خاطر سپردن بسیار آسانتر خواهد یافت تا اینکه پرستار بهاین شکل شروع کند که: خوب مورد اول اینکه بسته باید به طریق خاص باز شود (بدون ذکر علت) و موضوع بعدی اینکه سر سوزن با سرنگ جفت شود و ...
یادگیری آسانتر انجام خواهد شد وقتی فراگیر بتواند یادگیری را به مثابه ی جزئی از کل دریابد. در آموزش بیماران، در همان شروع برنامه آموزش یا کلاس درس، دست یافتن به یک برنامه جامع همیشه مفید است. همچنین ارائه چکیده ای مختصر که توسط آن شخص بتواند دریابد که چگونه اجزاء ترکیب کننده بهم می آمیزند تا کلیتی واحد را تشکیل دهند.
یادگیری هنگامی آسانتر می شود که موارد در ارتباط با آنچه فراگیر قبلاً می داند آموزش داده شود. در آموزش موارد جدید یا مهارت جدید این نکته حائز اهمیت است که آموزش بر آنچه شخص فعلاً می داند یا قادر است انجام دهد بنا گردد. مثلاً یادگیری درست کردن تخت بعد از عمل جهت بیماری که از اطاق عمل بازگشته برای کسی که در درست کردن تخت معمولی مهارت دارد آسانتر خواهد بود.
شامل 25 اسلاید powerpoint
دانلود پاورپوینت اصول یادگیری