هدف از پژوهش حاضر، بررسی رابطۀ بین توانمندسازی و یادگیری سازمانی در کارکنان دانشکدههای تربیت بدنی دانشگاه تهران و تربیت معلم است. جامعۀ پژوهش، شامل تمامی کارکنان دانشکدههای تربیت بدنی دانشگاه تهران و تربیت معلم به تعداد 180 نفر و تعداد نمونه برابر با 108 نفر بوده است. در این پژوهش به‌منظور گردآوری دادهها از پرسشنامه‌های توانمندسازی روان‌شناختی اسپریتزر[1](1995) و پرسشنامۀ یادگیری سازمانی شفی (1385) استفاده شد. روایی پرسشنامه‌ها توسط متخصصان و ضریب پایایی کلی پرسشنامه‌ها توسط آلفای کرونباخ (توانمندسازی 95/0α= و یادگیری سازمانی 96/0α= ) به‌دست آمد و تأیید شد. از روشهای آماری شامل کولموگروف اسمیرنوف، ضریب همبستگی پیرسون، رگرسیون خطی و تحلیل ماتریس همبستگی استفاده شد. نتایج نشان داد که میانگین توانمندسازی در کارکنان برابر با 89/69 درصد و میانگین یادگیری سازمانی برابر با 46/73 درصد است. علاوه‌بر این، بین توانمندسازی و یادگیری سازمانی ارتباط مثبت و معناداری (01/0P<، 588/0=r) به‌دست آمد. با توجه به نتایج حاضر، میتوان گفت سیاستگذاران و مدیران این دو دانشکده قادر خواهند بود از توانمندسازی و تأکید بر پرورش کارکنانی توانمند به‌عنوان شیوهای مؤثر به‌منظور توسعه و بهبود یادگیری سازمانی و ایجاد دانشکده‌هایی یادگیرنده استفاده کنند.
رابطۀ بین توانمندسازی و یادگیری سازمانی در دانشکدههای تربیت بدنی (مطالعۀ موردی: دانشکدۀ تربیت بدنی دانشگاه تهران و تربیت معلم)