دغدغه ی معماری امروز، رو به سمتی است که خلاصه ی دستاوردهای آن، همخوان با طبیعت، معماری زیستی و پایدار باشد. به گونه ای که کمترین خسارت متوجه محیط پیرامون گردد. معماری سنتی این مرز و بوم روزگاری منطبق بر شرایط محیط و در تعادل و تعامل با محیط بودند. از این معماری ها سیاه چادر سرپناه بومی بخش های وسیعی از کشور از سیستان و بلوچستان تا آذربایجان می باشد. داشتن سازه ای چادری بافته شده از موی بز و کابل های تابیده شده از همان مواد توسط زنان عشایر و قطعات و اتصالات، ستون و تیرک های افقی برگرفته از درختان مجاور و همچنین امکان استفاده مجدد و نصب و جمع کردن ساده ی آن، این ویژگی ها را به این معماری می بخشد:
تامین تمام اجزا در محل (بوم آوردبودن)
سازه ای کاملا مفصلی با عناصر کششی کابل و چادر
معماری مبتنی بر طرح و ساخته زنان (female architect)
داشتن اجزا و اتصالات ساده (قابل فهم و درک برای همه)
در این مقاله سعی در نشان دادن قابلیت های بالای این معماری پایدار می باشد، بلکه با شناخت پتانسیل های موجود در این معماری بستر معماری امروزمان را هموارتر گردانیم.
سال انتشار: 1393
تعداد صفحات: 16
فرمت فایل: pdf
سیاه چادر نماد سازه ای چادری، معماری پایدار و معماری زنان